A24 ค่ายหนังที่กำลังมาแรงที่สุดแห่งยุคได้สร้างความประทับใจให้เราล่าสุดอีกครั้งกับ ‘BEEF’ ซีรีส์ที่ทำร่วมกับ Netflix กำกับโดย อี ซึง จิน (Lee Sung Jin ) แนว Dark-Comedy นำแสดงโดย สตีเว่น หยวน (Steven Yeun) และอลี หว่อง (Ali Wong) รับบทเป็น แดนนี่ โชว์ (Danny Cho) และ เอมี่ เหลี่ยว (Amy Lau) คนแปลกหน้าหัวร้อนสองคนที่ทะเลาะกันบนท้องถนนที่นำพาไปสู่ความหายนะต่างๆ ที่กำลังมาเยือนในชีวิต
หมายเหตุ: บทความนี้มีการเปิดเผยเนื้อหาบางส่วนของซีรีส์
หมายเหตุ: บทความนี้มีการเปิดเผยเนื้อหาบางส่วนของซีรีส์
หรือชะตากรรมจะมีอยู่จริง
โดยปกติแล้วเมื่อเราพูดถึงการพบเจอกันอย่างบังเอิญกับผู้คนต่างๆ เรามักนึกถึงเรื่องดีๆ อย่างการเจอคู่ครองในชีวิต หรือคนแปลกหน้าที่เข้ามาเปลี่ยนชีวิตเราให้ดีขึ้น บ่อยครั้งที่เราอาจได้ยินว่า “คนบางคนเข้ามาในชีวิตเพื่อให้เราพบเจอเหตุผลบางอย่าง” ซึ่งก็ตลกดีที่ BEEF ใน A24 กลับเลือกจะเล่าถึงการพบเจอแบบบังเอิญบนท้องถนนแต่ไม่ใช่ฉบับหวานแหววโรแมนติกแต่เป็นฉบับยกนิ้วกลางใส่กันอย่างรุนแรงชะตากรรมนี้อาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญเมื่อคนสองคนที่ว่ากลับเป็น ‘มนุษย์หัวร้อน’ ชาวเอเชียนที่พร้อมจะพุ่งชนและแตกสลายอยู่ทุกเมื่อ คนหนึ่ง แดนนี่ ที่เพิ่งจะเอาเตาไฟฟ้ามาคืนหลังเลิกล้มการฆ่าตัวตายมาหลายรอบจากหนี้สิน กับ เอมี่ ที่กำลังกดดันตัวเองจากการขยายกิจการต้นไม้ของตนไปสู่ตลาดที่ใหญ่ขึ้น แม้จะแตกต่างกันที่ความจนและความรวย แต่ปมที่ทั้งคู่มีเหมือนกันคือ ‘ความพยายามที่จะมีชีวิตที่ดี’ นั่นเอง
ความพยายามที่จะมีชีวิตที่ดี
เหตุผลหนึ่งที่ BEEF กลายเป็นซีรีส์ที่เราจะหลงรักก็เพราะการแสดงอันน่าทึ่งของเหล่านักแสดงในเรื่องที่สามารถแสดงถึงปมภายในใจของตัวละครที่ถูกเขียนขึ้นมาจากบทที่ลึกซึ้งได้ดี ความพยายามที่จะมีชีวิตที่ดีของทั้งแดนนี่ ที่อยากจะมีบ้านที่มั่นคงและพาพ่อแม่กลับมาอเมริกา และเอมี่ ที่อยากขยายกิจการและปล่อยมือเพื่อกลับมามีเวลาให้กับครอบครัวมากขึ้น คือจุดที่ทำให้คนดูอยากที่จะเอาใจช่วยไปกับสองตัวละครหัวร้อนที่บางทีเราอาจจะตามไม่ทันว่าทำไมสองคนนี้ถึงไม่หยุดล้างแค้นกันสักทีนะ แต่สุดท้ายเมื่อตัวซีรีส์ค่อยๆ เฉลยถึงพื้นฐานการเลี้ยงดูที่ผ่านมาของทั้งคู่ ความคาดหวังของครอบครัวและสังคม ก็อดที่จะทำให้เอาใจช่วยสองตัวละครนี้ไม่ได้แบบที่ไม่ว่าทุกการตัดสินใจของทั้งสองจะเละเทะแค่ไหนแต่เราก็อยากให้เขาเจอกับปลายทางที่ประสบความสำเร็จอย่างที่คิดไว้อยู่ดี และได้รู้ว่าความหัวร้อนนี้มันมีที่มาและบางครั้งก็มาในแบบที่ไม่ได้คาดคิดด้วย
ความหัวร้อนแท้จริงแล้วถูกส่งต่อกันแบบรุ่นสู่รุ่น การเลี้ยงดูแบบเอเชียนที่สร้างหลุมขนาดใหญ่ในใจ
ถ้า Everything everywhere all at once ( EEAO ) หนังออสการ์ปีนี้จาก A24 เช่นเดียวกันเคยให้คำตอบกับเราและโลกไว้ว่า ‘Be Kind’ หรือจงใจดีเอาไว้กับผู้คน BEEF ก็บอกเราในทางตรงกันข้ามคือ ‘ช่างหัวแม่งเถอะ’ แต่แน่นอนอย่างที่เรารู้ว่าทั้งสองเรื่องนี้ต่างมีจุดร่วมกันคือการสะท้อนความเป็นจริงของการเป็นคนเอเชียน-อเมริกัน และสิ่งที่น่าสนใจใน BEEF ที่แตกต่างจาก EEAO นั้นคือการว่าด้วยสังคมชั้นสูงและชั้นล่างแบบถึงพริกถึงขิงเอมี่ที่เป็นตัวแทนของเอเชียน-อเมริกัน ในสังคมชั้นสูง ที่ความคาดหวังคือความสำเร็จในหน้าที่การงานและการจะมีเวลาให้กับตัวเองและครอบครัวมากขึ้น ต้องเผชิญกับการต่อสู้แบบคนมีเงิน นั่นคือเรื่องของการต่อรอง,การสร้างเครดิต,คอนเนคชั่น การต่อสู้กับคำนินทาและการต้องกลบอดีตแย่ๆ ที่แล้วมา และแบกรับความคาดหวังของครอบครัวในการเป็นแม่ที่ดี
ในขณะที่ แดนนี่เป็นตัวแทนของเอเชียน-อเมริกันในสังคมชั้นล่างที่แต่ละวันแค่ต้องคิดเรื่องการเอาชีวิตให้รอดก็แย่แล้ว แถมต้องเจอแต่ทางเลือกแย่ๆ การใช้ทางลัดในสังคมที่เขาเลือกไม่ได้ และยังต้องแบกรับความคาดหวังของครอบครัว การเลี้ยงดูน้องและการถูกกดจากระบบอาวุโสในครอบครัว
ความเก็บกดของการใช้ชีวิตที่กล่าวไปก็ส่วนหนึ่ง แต่เมื่อตัวซีรีส์ไต่ระดับขึ้นในตอนท้ายจนเริ่มเฉลยปมของทั้งคู่ที่เอมี่กับแดนนี่ต่างถูกเลี้ยงดูมาแบบเอชียนคือการที่เด็กไม่มีปากมีเสียงในบ้าน, เมื่อเจอปัญหาต้องเก็บเอาไว้, ไม่พูดถึงปัญหาในบ้านกันอย่างชัดเจนและก้มหน้าก้มตาใช้ชีวิตต่อไป, การใช้ชีวิตแบบยึดติดกับความอาวุโส พี่ต้องดูแลน้องจนเกิดความอิจฉาลึกๆ
ความคาดหวังของพ่อแม่ที่หวังจะให้ลูกเป็นที่พึ่งของบ้านและเป็นสมบัติของตัวเองด้วยทำให้เกิดความขัดแย้งในจิตใจตั้งแต่เล็กๆ ที่ส่งผลต่อทุกการตัดสินใจในชีวิต เราจะพบว่าทั้งสองคนเลือกที่จะไม่ได้เล่าทุกปัญหากับคนรอบข้างตรงๆ , ไม่แก้ปัญหาอย่างถูกวิธี ไปจนถึงผลกระทบต่อรสนิยมเรื่อง Sex การเก็บกดและรอระเบิดใส่คน แน่นอนว่าเมื่อทั้งสองเจอคนแปลกหน้าที่เป็นเหมือน ‘ที่ลง’ ให้แก่กันและกันก็ไม่แปลกที่ต่างใช้ความเกลียดชังกันเป็นปัจจัยแรงกล้าเพื่อที่จะทำให้พวกเขาอยู่รอด
ความคาดหวังของพ่อแม่ที่หวังจะให้ลูกเป็นที่พึ่งของบ้านและเป็นสมบัติของตัวเองด้วยทำให้เกิดความขัดแย้งในจิตใจตั้งแต่เล็กๆ ที่ส่งผลต่อทุกการตัดสินใจในชีวิต เราจะพบว่าทั้งสองคนเลือกที่จะไม่ได้เล่าทุกปัญหากับคนรอบข้างตรงๆ , ไม่แก้ปัญหาอย่างถูกวิธี ไปจนถึงผลกระทบต่อรสนิยมเรื่อง Sex การเก็บกดและรอระเบิดใส่คน แน่นอนว่าเมื่อทั้งสองเจอคนแปลกหน้าที่เป็นเหมือน ‘ที่ลง’ ให้แก่กันและกันก็ไม่แปลกที่ต่างใช้ความเกลียดชังกันเป็นปัจจัยแรงกล้าเพื่อที่จะทำให้พวกเขาอยู่รอด
เมื่อเราหาที่ๆ เป็นเหมือนบ้านสำหรับเราไม่เจอ เมื่อนั้นเราจะกลับมาเจอตัวเอง
“When nowhere feels like home, you just retreat into yourself.” ประโยคที่เอมี่พูดนั้นได้บอกเราถึงแก่นแท้ของเรื่องได้อย่างดีนั่นคือเมื่อเราไม่รู้สึกว่าที่ไหนหรือใครทำให้เรารู้สึกเหมือนได้อยู่บ้าน บ้านที่เป็นที่พึ่งพิง เป็นความสงบ เมื่อนั้นเราจะถอยหลังกลับมาเจอตัวเองนั่นคือการกลับมาได้ทำความเข้าใจตัวเองว่าจริงๆ แล้วเราเป็นใครและเราต้องการอะไรกันแน่ แท้จริงแล้วกระบวนการทบทวนตัวเองในการตัดสินใจเรื่องต่างๆ (ที่ผ่านไปแล้ว) ไม่ใช่เรื่องแย่แต่หากเราวกวนกับการตั้งคำถามซ้ำๆ เมื่อนั้นเราอาจต้องการที่พึ่งอย่างจิตแพทย์ ซึ่งในหนังกลับติดตลกกับเรื่องนี้ว่า “การบำบัดแบบตะวันตกใช้ไม่ได้กับชาวตะวันออก” เพราะทางเลือกของทั้งสองตัวละครไม่ใช่การกลับไปบำบัดกับจิตแพทย์ แต่เลือกจะบำบัดกันเองผ่านการแก้แค้นที่ค่อยๆ กะเทาะตัวตนที่แท้จริงของทั้งสองคนออกมา ที่ทำให้เราพบว่าสุดท้ายแล้วคนที่บำบัดเราและรู้จักเราดีที่สุดอาจไม่ใช่คนดีที่เราเลือกแล้วในชีวิต แต่อาจจะเป็นไอ้บ้าหน้าโง่สักคนบนถนนก็ได้
